حقیقت کلمه ای در ظاهر ساده و در باطن پیچیده درمعانی  واین پیچجیده گی جلوه ی تلخ به او بخشیده در حالی که اگر در راه حقیقت به حقیقت که نام حضرت دوست است قدم برداری آن را چون عسلی مصفا شیرین می یابی

بدان اگرکمر همت جهت خدمت به کسی بستی و به حقیقت پای وفا به زمین کوبیدی طلب مزد غیر از حقیقت مطلق ننما   زیرا :  

گر ترازو را طمع بودی به مال              راست کی گفتی ترازو  وصف حال

گر طمع در اینه بر خاستی                     در نفاق ان اینه چون ماستی

هر نبی ای  گفت با قوم با صفا               من نخواهم مزد پیغام از شما

من دلیلم حق شما را مشتری                دادحق دلالیم هر دو سری

                                                                                          (دفتر دوم مثنوی ابیات 577---574)

و اینگونه بود شروع زندگی من که صفحات ایامش منقوش به نقش حرمان و بلا  گردید  می گفتم با نازنینی که در زمانی مونسم بود وبا صوت کلام و نفخه      الهی اش که ناخواسته از مهد وجودش  چون هاله ای از حباب عطر اگین عشق وجودم راگرمی می بخشید که : نگار من  ! عمری در پی یاری با فانوس طلب کوچه به کوچه و خانه به خانه چون سالکی در سعی و صفا و مروه در حرکت بودم  که مادرم زهرا(س) تو را به من نمایاند او می دانست که عشقم هوس نیست ولی به قول خواجه عبدالله که می فرمود: « جز راست نباید گفت  هر راست نشاید گفت!! »  شاید می ترسید! ترس از بد نامی!؟ در راهی که در سلک حق باشی بدنامی ریاضت شیرینی است که البته انتظار زیادی بودکه من از او داشتم  اخر هنوز 26 بهار از زندگی خود  را سپری کرده بود  او ناکامی ها دیده بود و در عین شادی غم بزرگی در دل داشت  مریضی بود که خود در علاجش توان تجویز دارو نداشت  که فتوا المریض مریض!  بغض گلویم را گرفته است تا مجالی دیگر بدرود.